اکنون

 

بزرگی را پرسیدند: استاد شما همیشه یک لبخند روی لبت است و به نظر ما خیلی ارام و خشنود به نظر میرسی، لطفا به ما بگو که راز خشنودی شما چیست؟

استاد گفت: بسیار ساده! من زمانی که دراز می کشم، دراز می کشم. زمانی که راه می روم، راه می روم. زمانی که غذا می خورم، غذا می خورم.
پرسش کنندگان ناراحت شدند و گمان کردند استاد آنها را جدی نگرفته است. 
به او گفتند: که تمام این کارها را ما هم انجام می دهیم, پس چرا خشنود نیستیم و آرامش نداریم؟
استاد به آنها گفت: زیرا زمانی که شما دراز میکشید به این فکر میکنید که باید بلند شوید، زمانی که بلند شدید به این فکر میکنید که باید کجا بروید، زمانی که

دارید میروید به این فکر می کنید که چه غذایی بخورید.

فکر شما همیشه در جای دیگر است و نه در آنجایی که شما هستید!
لحظه ی حال، تقاطع زمان گذشته و آینده است و شما در این تقاطع نیستید بلکه در گذشته و یا آینده هستید به این علت است که از لحظه هاتان، لذت واقعی نمیبرید زیرا همیشه در جای دیگر سیر می کنید و حس میکنید زندگی نکرده اید.