دوستی
در سختی هاست که ارزش دوستی ها را درمی یابیم...
فرا رسیدن تابستان مبارک
تابستان عزیز گرمایت را به اندازه به ما ببخش، نه بیشتر...
پیروزی ایران را شاد باش می گوییم و گرامی می داریم – فارغ از نتیجه نهایی ...
یادمان باشد در ماه رمضان، روزانه یک وعده غذایی کمتر از معمول مصرف کردیم تا این وعده ها را به دست نیازمندان برسانیم
یادمان باشد...
کاش به جای آرزوی "مرگ" و فریاد "مرگ بر"، برای برقراری آشتی در سراسر جهان چاره ای بیندیشیم و قدمی برداریم...
گاهی تو را ابزاری تصور می کنند برای رسیدن به اهداف خویش...
وقتی به هدف رسیدند؛ کنارت می گذارند و هیچ کمکی به تو برای نزدیک شدن به هدفت نمی کنند...
تا زمانی که باز نیازمند ابزار نباشند، سراغی از تو نمی گیرند...
چطور کشوری مثل ژاپن بدون شعار "مرگ بر ..." به جایی رسید که محصولات با کیفیتش در هر کشوری مورد استفاده قرار می گیرد و ایران با این همه منابع طبیعی؛ هنوز کشور مستقلی نیست؟ مدیریت صحیح نیست؟ فرهنگ درستی نداریم؟ دلسوز مملکت نیستیم؟ کار گروهی بلد نیستیم؟ تکروی می کنیم؟ کدامیک؟!
آیا زمانی که به فردی لقب مسئول داده می شود، تنها با این اعطای سمت، مسئولیت پذیری در وی شکل می گیرد؟
دیگر نیازی به کنترل مستمر وجود ندارد؟
مسئولیت پذیری حسی است که میزان آن ارتباط مستقیمی با وجدان دارد. قدری به ذات شخص باز می گردد و قدری هم به نظارت مستمر قوی
کاش این همه جنگ بر سر قدرت نبود و صلح در سرتاسر جهان برقرار می شد
چطور متوجه نیستیم که هنگام مرگ نمی توانیم هیچ قطعه ای از زمین خاکی و تاج و تخت پادشاهی را همراه خود ببریم؟